Over het schilderij
Vol verlangen heb ik op de HEER gewacht en hij boog zich naar mij toe, hij heeft mijn roep om hulp gehoord.
– Psalm 49:2
Stilte, is in deze tijd die vol met geluiden is, niet als vanzelfsprekend! Het stil gezet worden kan confronterend zijn of een verademing. Je zelf toestaan stil te worden is meestal een startpunt waaruit nieuwe dingen worden geboren.
Ik ken de stilte in mijn leven heel goed en meestal is het geen bedreiging! Maar op een dag werd ik nog dieper in de stilte gebracht, want ik zat met beide voeten omhoog, omdat ik gevallen was. Ik kon letterlijk geen kant op! En in die ongemakkelijke stilte borrelde de gevoelens en vragen op. Ik vroeg me af of ik nog wel de hoop kon opbrengen voor diepe verlangens die ik al jaren met me meedroeg.
Soms laten we de hoop overschaduwen door een gevoel van uitzichtloosheid.
Langzaam kwam ik tot besef dat waar ik hoop verlies, leugens zich verschuilen.
Daarom heb ik dit schilderij gemaakt, het gaat eigenlijk over mezelf. Hoe gemakkelijk voel ik me in de stilte? Hoe snel wil ik die stilte invullen of verdrijven, want het voelt soms zo beperkt. Ik heb de vrouw daarom in de ruimte geplaatst daar waar verder niets is. Ze neemt haar tijd.
Ze kijkt in de verte vol verlangen naar de komst van de zon, de dageraad!
De dageraad met zijn mooie kleuren die de nieuwe dag aankondigt.
Ze is niet passief; zij zit iets naar voren gebogen, stil zitten hoeft niet passief te zijn. Maar een actief verlangen en verwachten.
Dan zullen wij hem kennen, ernaar jagen om de HEER te kennen. Even zeker als de dageraad zal Hij komen, Hij komt naar ons als milde regen, als de lenteregen die de aarde drenkt.
– Hosea 6:3